Зноў селавой брыду дарогай,
А следам цень цяжкі брыдзе.
Цень – і сумненні, і трывога:
Куды дарога прывядзе?..
Яе нямала патапталі
І вось – схавалі пад асфальт.
І разам з тым сляды схавалі –
Сляды падзей вялікіх, дат…
Ды як схаваць, скажы, руіны
Ці курганы – след змагароў?..
На Беларусі шмат рабіны,
Здалёк здаецца – продкаў кроў…
Крыві і здзекаў аж замнога,
Хай тут не быў ніколі рай,
Гляджу на свет заўжды з трывогай:
О, колькі гора зведаў край!..
Цяпер у модзе магістралі,
Другая хуткасць, іншы рытм…
Ды, помню, мудрыя казалі:
“Дарогі ўсе вядуць у Рым!”
|
|
